Ardeche - Cevennes
Nieuwsbrief van 24 aug 2003: OP WEG NAAR THINES
We vertrokken bij Herman naar Thines. Het was niet zo lastig want het ging veel bergaf. Gelukkig was het een beetje bewolkt waardoor de hitte meeviel. Het is een prachtige wandeling maar op het einde is er toch een moeilijk stuk want het is steil omhoog. Het is een wandeling van een uurtje lang. Toen we er waren hebben we eerst ons zweet afgewassen met wat koel water. Op een bankje in de schaduw aten we onze boterhammetjes (zelfgebakken door Herman !!!) op met een stukje kaas. In één van de winkeltjes kochten we een artisanaal stuk zeep gemaakt van echte lavendel. Daar we pas gegeten hadden, hebben we ons kunnen inhouden om toch maar geen ijsje te eten. In de sfeervolle kerk van Thines ontstaken we een kaars en deden in stilte een wens (die we lekker geheim hielden voor elkaar). Normaal gezien is het kleine kerkhofje de moeite om eens rond te lopen, maar door de aanhoudende hitte van de voorbije weken, waren alle bloemen verwelkt. Thines is ook het uitgangspunt van vele wandelingen o.a. naar La Blacherette en Peyre. Maar voor vandaag was het genoeg geweest, het koele water van het riviertje de Thines lokte te veel. Na een korte afdaling van een 500 meter komen we aan de brug waar we een welkome duik in het frisse water deden. Na een uurtje genieten van het water en de zon, vertrokken we met frisse moed terug naar het huis van Herman. Maar ...... kort erna zagen we rode grote vlammen, het bleek te branden op de bergtop voor ons. Lies dacht eerst dat het een kampvuur was, maar daarvoor was het veel te groot. Tante had al schrik dat ze het vuur had laten branden bij Herman met desastreuze gevolgen. Eerst besteden we hier nog niet veel aandacht aan, maar toen de vliegtuigjes en helikopters af en aanvlogen, begonnen we toch de ernst van de zaak in te zien. Het was echt spectaculair om te zien hoe de brand geblust werd met helikopters die water gooiden. Elke wou zo vlug mogelijk terug want die had er geen goed oog in. Het was inderdaad zo dat naarmate we het huis van Herman naderden, we ook steeds dichter bij de vuurhaard kwamen !!! Gelukkig bleken de blusaktiviteiten te helpen en werd de brandweer zelfs een handje geholpen door een miezerig regentje. Uiteindelijk brak er hier een serieus onweer uit met hagelstenen van wel een centimeter dik. En dan te bedenken dat een mens naar hier komt voor het mooie weer ! Hiermee was onze bewogen dag ten einde en kropen we moe maar voldoen onder de wol (nou ja onder ons lakentje). Daaaaaag Groetjes van Elke (8 jaar) , Lies (10 jaar) en tante Karine (leeftijd wordt al een tijdje niet meer geteld.
