Ardeche - Cevennes
Nieuwsbrief van 3 aug 2003: Thines-Les Vans. De grote tocht.
Opstaan om tien voor zes, snel wat brood naar binnen spelen, rugzakken met de gisteren gesmeerde bokes pakken en om twintig na zes hops op weg. In het begin een beetje frisjes, maar na de klim van La Blacherette waren we in stilte toch dankbaar dat die truien thuis waren gebleven. Nog steeds vol goede moed stapten we na La Blacherette een asfaltsoortige weg af, en toen de zon begon op te komen, stonden we al boven op de berg. Vandaar was Malarce per autoweg nog acht kilometer, maar via bospadjes, over de bergtoppen en ons tussen varens en andere pikkers wringend, konden we toch mooi een paar extra kilometertjes omzeilen. Toen we, na een heel stuk afgedaald te zijn, op een doodnormale geasfalteerde autoweg uitkwamen, die bovendien verstoken was van enige markering van de GR die we volgden, zijn we tot grote spijt en frustratie een stukje verkeerd gelopen, en daarmee is onze reputatie als onfeilbare kaartlezers naar de haaien gegaan. Eenmaal in Malarce aangekomen om half tien konden we toch met voldoening vaststellen dat we, ondanks de kleine misstap, nog steeds prachtig op schema zaten. Op een verlaten picknicktafel dichtbij het kerkhof hebben we ons even ter aarde gezet en ons in alle rust tegoedgedaan aan de de vorige dag gesmeerde bokes en de in folie ingepakte komkommer en worteltjes, en natuurlijk de menige literflessen bronwater die we al een paar uur meesleurden. Nog steeds relatief fris trokken we richting Seyras, omdertussen het idyllische riviertje tegengekomen waar Herman, volpensionuitbater en eigenaar van La Boissiere en deze site, zo vol van was, maar we zijn er toch niet gaan zwemmen omdat het helaas nog helemaal in de schaduw lag, en we nog niet zo radeloos waren om er gewoon in te springen. Aangezien onze kaartleesreputatie toch al flink gescheurd was, kon het geen kwaad er even van te profiteren en een omweg van 2.5 kilometer te maken naar Moriers. Toen hebben we, mede door de zon, onze voeten er een klein beetje aan geveegd, en zijn dan ergens aan de Chassezac aanbelandt, wat eigelijk achteraf bezien niet zo slecht was, aangezien daar een superb zwemplek was met mooie uitgesleten rotsen. We besloten om door een camping passerend de weg langs Graviere te nemen en onderweg nog wat perziken te plukken, geef nu toe, we waren nu toch bezig. Dit was een kleine misstap, want helaas was het ondertussen 36 graden geworden en het was nog een paar kilometer in de vlakke zon puffen. Even in een cafeetje gevlucht onderweg, waren we getuige van een prachtige buizerd, die zo'n tien meter van ons een of ander kevermuisachtigdingbeest van de straat plukte. De laatste kilometers hebben we gewoon het verstand op nul gezet en stug het laatste eind door de blakende zon gedaan. Nog even in ons stamcafee wachten op onze lift, namelijk Herman en zijn geit, dan hobbelend en wiegelend naar boven, aan ons huisje keurig afgezet, en dan voor 1 keer met de auto naar Tastavins om daar lekker te gaan dineren in de openlucht, verwend door de kookkunsten van Herman en Chantal. Volgend jaar opnieuw? Wel, later we daar maar eens een jaartje over nadenken.
Arne, Falilou en Micha
